- پیام آور
پیغام آور، پیام آورنده، آورندۀ خبر یا پیغام
معنی پیام آور - جستجوی لغت در جدول جو
- پیام آور (اَ عَ)
رسول. آنکه واسطۀ ابلاغ سخنی و گفتاری از کسی بدیگری باشد خواه زبانی و خواه بنوشته. پیغام آور. قاصد. (شعوری). ایلچی. (شعوری) :
رسولی رسیده ست با رای و هوش
پیام آوری چون خجسته سروش.
نظامی.
درآمد پیام آور سرفراز
پرستش کنان برد شه را نماز.
نظامی.
اگر من بچشم تو نام آورم
سکندر نیم زو پیام آورم.
نظامی.
در آیین شاهان و رسم کیان
پیام آوران ایمنند از زیان.
نظامی.
ترنّم سرای تهی مایگان
پیام آور دیگ همسایگان.
نظامی.
نماید که در حضرت شهریار
پیام آورم بازخواهید بار.
نظامی.
به بیغاره گفتا بیاور پیام
پیام آور از بند بگشاد کام.
نظامی.
- پیام آور مختار، پیغمبر اکرم:
هر کس که سخن گفته همه فخر بدوکرد
جز کایزد دادار و پیام آور مختار.
ناصرخسرو
رسولی رسیده ست با رای و هوش
پیام آوری چون خجسته سروش.
نظامی.
درآمد پیام آور سرفراز
پرستش کنان برد شه را نماز.
نظامی.
اگر من بچشم تو نام آورم
سکندر نیم زو پیام آورم.
نظامی.
در آیین شاهان و رسم کیان
پیام آوران ایمنند از زیان.
نظامی.
ترنّم سرای تهی مایگان
پیام آور دیگ همسایگان.
نظامی.
نماید که در حضرت شهریار
پیام آورم بازخواهید بار.
نظامی.
به بیغاره گفتا بیاور پیام
پیام آور از بند بگشاد کام.
نظامی.
- پیام آور مختار، پیغمبر اکرم:
هر کس که سخن گفته همه فخر بدوکرد
جز کایزد دادار و پیام آور مختار.
ناصرخسرو
- پیام آور
رسول، آنکه واسطه ابلاغ سخنی و گفتاری از کسی بدیگری باشد خواه زبانی و خواه بنوشته
- پیام آور
منادی
- پیام آور
ایلچی، پیام رسان، پیغام آور، پیک، رسول، قاصد
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
منتقل کردن پیام کسی به دیگری، پیام گزاردن، پیام رساندن، برای مثال گوش دلم بر در است تا چه بیاید خبر / چشم امیدم به راه تا که گزارد پیام (سعدی - لغت نامه - پیام گزاردن)
(هََ)
لغت نامه دهخدا
پیغام گزاردن. رساندن سخنی یا نامۀ متضمن گفتاری از کسی بدیگری. پیام آوریدن:
یارب از فردوس کی رفت این نسیم
یارب از جنت که آورد این پیام. ؟
سعدی.
تا پای مبارکش ببوسم
قاصد که پیام دلبر آورد.
سعدی.
نسیم سبزه و بوی ریاحین
پیام آورده از خسرو به شیرین.
؟
یارب از فردوس کی رفت این نسیم
یارب از جنت که آورد این پیام. ؟
سعدی.
تا پای مبارکش ببوسم
قاصد که پیام دلبر آورد.
سعدی.
نسیم سبزه و بوی ریاحین
پیام آورده از خسرو به شیرین.
؟
(پَ وَ)
لغت نامه دهخدا
عمل پیام آور. رسالت. پیغام گزاری:
سکندر بحکم پیام آوری
بر خویش خواندش بنام آوری.
نظامی
سکندر بحکم پیام آوری
بر خویش خواندش بنام آوری.
نظامی
عمل پیام آور پیغام گزاری رسالت: سکند بحکم پیام آوری برخوی خواندش بنام آوری. (نظامی)
رساندن پیغامی (کتبی یاشفاهی) تبلیغ رسالت پیغام گزاردن: بهار آمد بهار آمد سلام آورد مستان را از آن پیغمبر خوبان پیام آورد مستان را. (دیوان کبیر)
ایلچی، پیام آور، پیک، قاصد
پیغمبری، رسالت، وخشوری، ابلاغ
de manière nuisible, nuisible, nocif, pernicieux, préjudiciable
